19 kilo ile hamileliğimi sağlıklı şekilde tamamladım derken son ayda bacağımda(belimde) siyatik belirdi buna rağmen umursamadım. Çevremdeki herkes sanki etrafımda dönüyordu mükemmel birşeydi hamilelik ama accayip çirkinleşmiştim o yüzden hiç fotoğraf çektirmedim ne kadar hayatla- kendimle barışık olsam da aynalarla veya ayna gibi kendimi yansıtıcı şeyler le malesefki barışık olamadım:)
Saçlarımı başlarda boyatmamıştım 5 ay dayanabildim. 5. ayımda saçlarımı boyattım organik boya falan dediler ama çok mantıksız onun da içinde kimyasal var yapabiliyorsanız siz kına yakın en güzeli tabi ben yakamadım.
40 haftaya 3hafta kala izne çıktım evde resmen pinekledim yattım kalktım yattım yattım:) Doktor um yürüyüş yap dedikçe ben yattım çünkü kendimi yormak istemiyordum yatmak daha zevkli geliyordu:)
17.04.17 09:47 NEFES SARP |
Veeee 17.04.2017 de kontrol diye gittiğim hastaneye daha girer girmez yatış vermeleriyle herkesin doğuracağımı bilmesi benim bilmemem ile ben şoklardayım. Çalışanlara diyorum ki ben kontrole geldim doktor Hn kontrol edecekti doğum olmayacaktı görüşecektik vs dedim ama ne kafi kendimi ameliyat önlüğü giyerken buldum. Neyse ailelere hemen haber verdik iyi ki o pineklediğim sürede herşeyi hazırlamıştım arabada taşıyorduk bide:) bir yandan etrafımdakiler onları odaya çıkarıyor bir taraftan sorular soruluyor bir taraftan imzalar atılıyor derken kısacası ben hala ne oluyor havalarındayken caanım doktorum geldi kontrol etti günüm geçtiği için hiç açılma olmadığı için artık bebişimizi alalım dedi. Ve yine kendimi sedyede ameliyathanede buldum.
Ameliyathaneye girdim bir sürü insan var giren çıkanlar hariç Anestezi şefi nin epidurel mi genel mi sorusunun üstüne ağzımdan epidürel çıkıverdi sonucunu düşünmeden sanki aklım yerindeymiş gibi neyse bir yandan anlatıyorlar bir yandan da sırtıma iğne batırıyorlar bu aşamalar onların deyimiyle süper geçti sonra doktor hn geldi sürekli "karnımın kesileceği zaman söyleyin" diyorum ama buna rağmen söylememiş olmaları yine benim sormama cevap olarak bebişimiz doğdu demeleri ve canparemin çığlığını duymamla içimdeki değişimleri malesef ki kelimelere dökemiyorum.
Sonra bebeğimi çıkardılar yukarı tabi benden önce kimseye vermeyeceklerini söyleyerek 1 saat sonrada beni odaya aldılar ve gider gitmez bebeğimi NEFESSARP ımı yanıma getirdiler:) O zaman şoktaymışım galiba tam hatırlayamıyorum içimde kocaman bir adam varmış yumuk yumuk gözleriyle göğsümde bana bakmaya çalışıyordu:)
Mucize dedikleri işte bu:)